شب است همه جا تاریک همگان در خواب تنها نور ضعیفی است که بر سفیدی کاغذ منعکس می شود قلم در دست گرفته می نویسم نمی دانم از کجا باید شروع کنم دیگرحتی نای نوشتن ندارم. از بی وفایی دنیا بگویم یا از بی وفایی اهلش از دوست بگویم یا از دشمن از غریبه یا از اشنا از ادمک هایی بگویم که شب و روز به دنبال هیچ می دوند و نمی دانند که در پس این هیچ هستی وجود ندارد. چرا چشم های ادم ها فقط سراب می بیند؟ چرا پاکی و زلالی دریا را نمی بیند و فقط تلخی و شوری ان را می بیند؟ چرا چشم های ادم ها گرفتار و اسیر ادمک هایی از جنس خودشان است؟ پس ایا همگان در اشتباهند که فکر می کنند می توان در چشمهای ادم ها حقیقت را مشاهده کرد. پس کجاست این حقیقت که حتی چشم توانا و ظریف ادمک ها نیز نمی تواند ان را مشاهده کند. شاید حقیقت بسیار دور است یا شاید هم بسیار نزدیک. پس چگونه می توان ان را مشاهده کرد؟ شاید اصلا ایراد از چشم های ادم هاست. نکند چشم هایمان ضعیف شده و خود نمی دانیم یا انقدر قوی و تواناست که تاب و توان دیدن حقیقت را ندارد..............

دل می گیرد و می میرد و هیچ کس سراغی از ان نمی گیرد. ادعای خدا پرستیمان دنیا را سیاه کرده ولی یاد نداریم چرا خلق شدیم.............