برگ های پاییزی را می بینم که انها هم کم کم به خاطر دوری تو زرد می شوند و می ریزند.صدای بلبل ها دیگر شنیده نمی شوند.انها هم خاموش و بی صدا در گوشه ای کز کرده اند و در نبود تو نجوای غم سر داده اند.محتاطانه به دنبالت می گردم تا شاید ردی از تو بیابم ولی در کمال ناباوری صدای خنده تو را با کبوتری دیگر می شنوم پس دوباره پرستوی دلم را از اشیانه قلبت پرواز می دهم.
یکی داشت و یکی نداشت!
اونی که داشت تو بودی و اونی که تو رو نداشت من بودم
یکی خواست و یکی نخواست!
اونی که خواست تو بودی و اونی که بی تو بدون رو نخواست من بودم
یکی بود و یکی نبود!
اونی که بود تو بودی و اونی که نبود من بودم
یکی اورد و یکی نیاورد!
اونی که اورد تو بودی و اونی که به هیچ کس ایمان نیاورد من بودم
یکی برد و یکی نبرد!
اونی که برد تو بودی و اونی که دل به تو باخت من بودم
یکی گفت و یکی نگفت!
اونی که گفت تو بودی و اونی که دوستت دارم  رو به هیچ کس نگفت من بودم
یکی موند و یکی نموند!
اونی که موند تو بودی و اونی که بی تو نمی تونست بمونه من بودم
یکی رفت و یکی نرفت!
اونی که رفت تو بودی و اونی به خاطر تو:تو قلب هیچ کس نرفت من بودم

تو رفتی بی صدای بی صدا اما صدای خرد شدنت را می شنوم.می شنوم که چگونه زیر پاهای سنگدلی چون خودت له شده ای و این مرا ارام می کند.